کمـــــــــــــــــــــــا



یه روز تو ماشین نشستی ،خیلی عادی مثل هر روز،داری به روزات و زندگیت فکر می کنی یه روز عادی مثل همه روزای دیگه، یه کامیون با سرعت از روبرو داره میاد بازم برات مهم نیست چون داری تو مسیر خودت میری نگات به جاده هست و فکرت به هزار تا راه رفته و نرفته و اصلا متوجه نمیشی که کامیون از مسیرش منحرف شده و داره میاد سمتت.

وقتی می فهمی که دیگه خیلی دیر شده

نمیمیری

اما میری تو کما

همه ناراحتن

 پدر و مادرت فکر می کنند یه روز شاید از کما دربیای پس هزینه بیمارستان رو پرداخت می کنن چون امید دارن.

یک سال

دوسال

پنج سال

ده سال

آره ده سال بعد: از تو تاریکی ذهنت درمیای و دوباره چشمات رو باز می کنی

حالا یه سوال دارم!

آدمای دور وبرت تو چه وضعیتی هستند؟

کیا هنوز تو رو به یاد دارن؟

برای کیا هنوز هم مهمی؟

کیا فراموشت کردن؟ بعد از چند وقت فراموشت کردن؟

اولین کسی که میاد پیشت کیه؟ خودت دوست داری اولین نفر کی باشه؟

چه حسی بهت دست میده وقتی بفهمی چشمات و بستی و باز کردی ده سال از زندگیت رو از دست دادی؟ ده سال پیرتر شدی؟ دوست داری چیکار کنی؟

(دلم می خواد کسی که این مطلب و می خونه جوابشو برام بفرسته می خوام جواباتونو بذارم کنار همین مطلب)

.

 

پ.ن: برا وبلاگم موزیک گذاشتم حالشو ببرید. اصولا از این حوصله ها ندارم که وبلاگم  رو، شیتان پیتان کنم و لوس بارش بیارم اینبار هم از دستم در رفت حالا هی از این توقع ها از من نداشته باشین.

پ.ن2:اخرش اینه که این حافظ رو هم گذاشتم این بغل  که یه وقتایی دو بیت شعر هم بخونید بد نیست! گفتم دراین وبلاگ کار فرهنگی هم کرده باشم(من چه ادم با فرهنگی ام