چرخـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــش

جدیدا داره حوصله م از خودم سر میره. چه ادم حوصله سر بری شدم من!!!

دچار خود سانسوری شدید در همه زمینه ها شدم.

همین طور دارم روی خودم خط قرمز می کشم خسته شدم

حتی موقع نوشتن......

خیلی نوشتن رو دوست دارم اما جدیدا اصلا باهاش حال نمی کنم. احساس می کنم دارم اراجیف می نویسم.

باید تمرین کنم برای فرار از این خفقانی که برای خودم درست کردم.

از این به بعد می خوام هر چیز احمقانه ایی که دلم می خواد بنویسم .

من که همه زندگیم داره صرف اهمیت های درجه چهار و پنج می شه. حداقل تلاش کنم موقع نوشتن برای خودم بنویسم چیزایی که دوست دارم. و جالب اینه که دوست دارم چیزای احمقانه بنویسم

خودم هیچ وقت نوشته های خودم رو نمی خونم چون شدیدا بدم میاد . مدل نوشتنم مثل این هست که دارم از تیمارستان روانی وبلاگ می نویسم یه جورایی دارم از خودم شاکی می شم. البته دست خودم نیست ادم حساسی ام زود از همه دنیــــــــــا ناراحت میشم و غصه ام می گیره. هر چند وقت یه بارم دچار شاکی شدن اساسی می شم  با اینکه این چند وقت هم، باز تو شرایط بحران به سر می برم ولی می خوام جدی نباشم. به درک هر چی می خواد بشه این همه سال پدر خودمو درووردم مگه فرقی کرد عین سیزیف هی این سنگو میبریم بالای کوه دوباره قل می خوره پایین

کلا دنیـــــــــــا رو بد ساختن تقصیر هیچ کس هم نیست.

می خوام بزنم به سیم آخر دیگه حرص هی چیز رو نمی خورم هر چه پیش آید خوش اید( امیدوارم فردا هم این اراجیف یادم باشه)

------

پ.ن: هیچ ربطی نداره اما می خواستم فردا برم دنبال کارام اما باز طبق معمول بعید می دونم بتونم صبح بیدار شم. مهندس حتما دیگه اینبار منو می کشه باز کارشو عقب انداختم.

پ.ن2: ولی کلا برای من بیخیال بودن به دورو برم سخته مخصوصا وقتی حرفشو می زنم تا می گم یه جورایی مورمورم میشه نه نباید بی خیال باشی تو نمی تونی..............................